តារាងមាតិកា
ការតមអាហារគឺជាវិន័យខាងវិញ្ញាណដ៏មានឥទ្ធិពល ដែលអាចជួយយើងឲ្យចូលទៅជិតព្រះ។ នេះគឺជាខគម្ពីរចំនួន 35 អំពីការតមអាហារដើម្បីជួយយើងបន្ទាបខ្លួននៅចំពោះព្រះ ហើយភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយទ្រង់តាមរយៈការអធិស្ឋាន។
ហេតុអ្វីបានតម?
ការតមគឺជាទង្វើនៃការបដិសេធខ្លួនឯងបណ្តោះអាសន្ន ដោយការទៅដោយគ្មានអាហារក្នុងរយៈពេលខ្លី យើងយល់កាន់តែច្បាស់អំពីតម្រូវការរបស់យើងសម្រាប់អាហារប្រចាំថ្ងៃ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការតមអាហារ យើងផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់របស់យើងទៅលើព្រះ និងលើការសន្យារបស់ទ្រង់ក្នុងការទ្រទ្រង់ជំនឿរបស់យើង។ ដូច្នេះ ការតមអាហារគឺជាការបង្ហាញពីភាពរាបទាប និងការពឹងផ្អែកលើព្រះរបស់យើង។
នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានតមអាហារអស់រយៈពេល 40 ថ្ងៃនៅក្នុងទីរហោស្ថាន ទ្រង់បានទប់ទល់នឹងការល្បួងដោយដកស្រង់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ ពេលយើងតមអាហារ យើងបង្ហាញពីតម្រូវការរបស់យើងសម្រាប់អាហារខាងវិញ្ញាណដែលព្រះប្រទានឱ្យ។
ម៉ាថាយ 4:4
មនុស្សមិនត្រូវរស់នៅលើនំបុ័ងតែម្នាក់ឯងនោះទេ គឺនៅលើគ្រប់ពាក្យដែលចេញពីមាត់របស់ ព្រះ។
យ៉ូហាន 6:35
បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាអាហារនៃជីវិត។ អ្នកណាមករកខ្ញុំ អ្នកនោះនឹងមិនឃ្លានឡើយ ហើយអ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំក៏មិនស្រេកដែរ»។
លូកា 5:33-35
គេទូលព្រះអង្គថា៖ «ពួកសិស្សរបស់លោកយ៉ូហានតមអាហារ ហើយអធិស្ឋានជាញឹកញាប់។ ហើយពួកសិស្សរបស់ពួកផារីស៊ីក៏ដូចគ្នាដែរ ប៉ុន្តែអ្នកឯងទៅស៊ីផឹកទៀត។ ប៉ុន្តែ ពេលវេលានឹងមកដល់ ដែលកូនកំលោះនឹងត្រូវគេដកចេញ។ នៅគ្រានោះ ពួកគេនឹងតម»។
កាឡាទី 5:16
ដូច្នេះខ្ញុំនិយាយថា ចូរដើរតាមព្រះវិញ្ញាណ។បានថ្វាយពួកគេចំពោះព្រះអម្ចាស់ ដែលពួកគេបានទុកចិត្ដ។
សាសនាចក្រនៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូក
កិច្ចការ 13:2-3
ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងថ្វាយបង្គំព្រះអម្ចាស់ និងតមអាហារ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមានបន្ទូលថា «ញែកបារណាបាស និងសូលឲ្យខ្ញុំសម្រាប់កិច្ចការដែលយើងបានហៅពួកគេមក»។ បន្ទាប់មក បន្ទាប់ពីតមអាហារ និងអធិស្ឋាន ពួកគេបានដាក់ដៃលើពួកគេ ហើយបញ្ជូនពួកគេចេញ។
ហើយអ្នកនឹងមិនពេញចិត្តនឹងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាខាងសាច់ឈាមទេ។ តើត្រូវតមដោយរបៀបណា? ធ្វើ ព្រោះគេបង្ខូចមុខ ដើម្បីបង្ហាញអ្នកដទៃថាគេតម។ ខ្ញុំសុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ពួកគេបានទទួលរង្វាន់ពេញលេញ។ ប៉ុន្តែ ពេលអ្នកតម ចូរយកប្រេងលាបលើក្បាល ហើយលាងមុខ ដើម្បីកុំឱ្យអ្នកដទៃដឹងច្បាស់ថា អ្នកតមអាហារនោះ មានតែចំពោះព្រះបិតារបស់អ្នកប៉ុណ្ណោះ ដែលមើលមិនឃើញ។ ហើយព្រះបិតារបស់អ្នក ដែលទតឃើញការដែលប្រព្រឹត្តដោយសម្ងាត់ ទ្រង់នឹងប្រទានរង្វាន់ដល់អ្នក។ សាការី 7:4-5
បន្ទាប់មក ព្រះបន្ទូលនៃព្រះដ៏មានព្រះចេស្ដាបំផុតបានមកដល់ខ្ញុំថា “សូមសួរមនុស្សទាំងអស់ចុះ! នៃដែនដី និងពួកបូជាចារ្យ 'នៅពេលដែលអ្នកតមអាហារ និងកាន់ទុក្ខក្នុងខែទីប្រាំ និងទីប្រាំពីរ អស់រយៈពេលចិតសិបឆ្នាំកន្លងមកនេះ តើវាពិតជាសម្រាប់ខ្ញុំទេដែលអ្នកបានតមអាហារ?»
តើត្រូវតមនៅពេលណា? ម៉ាថាយ 9:14-15
បន្ទាប់មក ពួកសិស្សរបស់លោកយ៉ូហានបានចូលមកជិតលោក ហើយទូលថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាយើង និងពួកផារិស៊ីតម ប៉ុន្តែពួកសិស្សរបស់លោកមិនតមដូច្នេះ?»។ ព្រះយេស៊ូមានព្រះបន្ទូលទៅគេថា៖ «តើភ្ញៀវក្នុងពិធីមង្គលការអាចកាន់ទុក្ខបានទេ ដរាបណាកូនកំលោះនៅជាមួយ? ថ្ងៃនឹងមកដល់ ពេលដែលកូនកំលោះត្រូវគេដកចេញ ហើយបន្ទាប់មកពួកគេនឹងតម។ ពួកគេឈឺ ខ្ញុំបានស្លៀកបាវ ហើយបន្ទាបខ្លួនដោយការតមអាហារ។ ពេលការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំត្រឡប់មករកខ្ញុំដោយមិនបានឆ្លើយ ខ្ញុំបានកាន់ទុក្ខដូចជាចំពោះមិត្តភ័ក្ដិ ឬបងប្រុសរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំអោនក្បាលដោយទុក្ខព្រួយដូចជាយំជំនួសខ្ញុំម្តាយ។
ដានីយ៉ែល 9:2-5
នៅក្នុងឆ្នាំដំបូងនៃរជ្ជកាលរបស់គាត់ ខ្ញុំបានយល់ពីបទគម្ពីរ យោងទៅតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែលបានប្រទានដល់ព្យាការីយេរេមា។ ថាក្រុងយេរូសាឡិមត្រូវបំផ្លាញចោលអស់ចិតសិបឆ្នាំ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានបែរទៅរកព្រះអម្ចាស់ ហើយទូលអង្វរទ្រង់ ដោយការអធិស្ឋាន និងញត្តិ ដោយតមអាហារ និងស្លៀកបាវ និងផេះ។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានដល់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃខ្ញុំ ហើយបានសារភាពថា “ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះដ៏អស្ចារ្យ និងអស្ចារ្យ ដែលរក្សាសេចក្ដីសញ្ញានៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ជាមួយនឹងអស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ទ្រង់ ហើយកាន់តាមបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ យើងខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តខុស ហើយប្រព្រឹត្តខុស។ យើងបានប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ ហើយបានបះបោរ។ យើងបានងាកចេញពីបញ្ញត្តិ និងច្បាប់របស់អ្នកហើយ»។
អែសរ៉ា 8:23
ដូច្នេះ យើងបានតមអាហារ ហើយទូលអង្វរព្រះនៃយើងអំពីរឿងនេះ ហើយលោកបានឆ្លើយតបនឹងការអធិស្ឋានរបស់យើង។
ម៉ាកុស 9:25-29
កាលព្រះយេស៊ូទតឃើញហ្វូងមនុស្សរត់មកជាមួយគ្នា នោះទ្រង់ក៏បន្ទោសវិញ្ញាណអាក្រក់នោះ ដោយមានព្រះបន្ទូលទៅវាថា៖ «វិញ្ញាណដែលជាមនុស្សគ ហើយថ្លង់អើយ អញបង្គាប់ឯងឲ្យចេញពីវាកុំឲ្យចូលទៅ គាត់ម្តងទៀត” ហើយបន្ទាប់ពីស្រែកប្រកាច់គាត់យ៉ាងខ្លាំងក៏ចេញមកក្រៅ ហើយក្មេងនោះដូចជាសាកសព ដូច្នេះហើយពួកគេភាគច្រើននិយាយថា “ស្លាប់ហើយ”។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូចាប់ដៃគាត់ លើកគាត់ឡើង ហើយក្រោកឡើង។ កាលលោកចូលទៅក្នុងផ្ទះ ពួកសិស្សសួរលោកដោយឡែកថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនអាចដេញវាចេញ?»។ លោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ថា៖ «ប្រភេទនេះមិនអាចបណ្ដេញចេញដោយអ្វីក្រៅពីការអធិស្ឋាន និងការតមអាហារឡើយ»។ (សាត្រាស្លឹករឹតមួយចំនួនបានលុបចោល “និងការតម”)
តមអាហារដើម្បីអមដំណើរការប្រែចិត្ត
នៅពេលអ្នកតមអាហារ អ្នកបង្ហាញថាអ្នកមិនមានអ្វីផ្តល់ជូនក្រៅពីភាពទន់ខ្សោយរបស់អ្នកផ្ទាល់។ អ្នកបន្ទាបខ្លួននៅចំពោះព្រះ ហើយប្រាប់ដល់ទ្រង់នូវតម្រូវការរបស់អ្នកសម្រាប់ការអភ័យទោស និងការប្រោសលោះ។ ដូច្នេះ ការតមអាហារក្លាយជាវិធីមួយដើម្បីបង្ហាញពីទុក្ខសោកចំពោះអំពើបាប ដែលជាមធ្យោបាយនៃការបន្ទាបខ្លួនយើង នៅពេលយើងទទួលស្គាល់ភាពមិនគ្រប់គ្រាន់របស់យើងនៅចំពោះព្រះ ដែលមានតែម្នាក់គត់ដែលសក្តិសមសម្រាប់ការថ្វាយបង្គំ និងការថ្វាយបង្គំរបស់យើង។
យ៉ូអែល 2:12<5
ព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា៖ «ឥឡូវនេះ ចូរវិលមកឯខ្ញុំដោយអស់ពីចិត្ត ដោយតមអាហារ ដោយយំ និងកាន់ទុក្ខ»។
យ៉ូណាស 3:5-9
ពួកក្រុងនីនីវេបានជឿព្រះ ហើយគេប្រកាសថា តមអាហារ ហើយពួកគេទាំងអស់ ចាប់ពីអ្នកធំបំផុតរហូតដល់អ្នកតូចបំផុត ស្លៀកបាវ។ នៅពេលដែលការព្រមានរបស់យ៉ូណាសទៅដល់ស្តេចក្រុងនីនីវេ គាត់បានក្រោកឡើងពីបល្ល័ង្ករបស់គាត់ ដោះអាវរាជរបស់គាត់ គ្របដណ្តប់។ ទ្រង់ស្លៀកបាវ ហើយអង្គុយក្នុងធូលីដី នេះជាសេចក្តីប្រកាសដែលទ្រង់បានចេញនៅក្រុងនីនីវេថា ៖ «តាមព្រះរាជក្រឹត្យរបស់ស្តេច និងពួកអភិជន មិនត្រូវឲ្យមនុស្ស ឬសត្វ ហ្វូង ឬហ្វូងសត្វភ្លក់អ្វីឡើយ កុំឲ្យគេបរិភោគ ឬ ចូរឲ្យមនុស្ស និងសត្វគ្របដោយក្រណាត់បាវ ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាអំពាវនាវដល់ព្រះជាបន្ទាន់ សូមឲ្យពួកគេបោះបង់ចោលមាគ៌ាអាក្រក់ និងអំពើឃោរឃៅរបស់ខ្លួន តើអ្នកណាដឹង? វិនាស។
ការតមពីការរួមភេទដើម្បីផ្ដោតលើការអធិស្ឋាន
1 Corinthians 7:5
កុំបង្អត់គ្នាទៅវិញទៅមក លើកលែងតែប្រហែលជាដោយការព្រមព្រៀងគ្នាក្នុងកម្រិតមួយដល់ពេលដែលត្រូវអធិស្ឋាន។ ប៉ុន្តែ ចូរមកជួបជុំគ្នាម្ដងទៀត ដើម្បីកុំឲ្យសាតាំងល្បួងអ្នក ដោយសារតែអ្នកខ្វះការទប់ចិត្ត។
ការតមអាហារជាការប្រៀបធៀបសម្រាប់សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលថ្វាយយញ្ញបូជា
អេសាយ 58:3-7
ពួកគេនិយាយថា “ហេតុអ្វីបានជាយើងតមអាហារ ហើយអ្នកមិនបានឃើញវា? ហេតុអ្វីបានជាយើងបន្ទាបខ្លួនឯង ហើយអ្នកមិនបានកត់សម្គាល់?»។
នៅថ្ងៃតមអាហាររបស់អ្នក អ្នកធ្វើតាមចិត្ត ហើយកេងប្រវ័ញ្ចកម្មកររបស់អ្នកទាំងអស់។ ការតមអាហាររបស់អ្នកបញ្ចប់ដោយការឈ្លោះប្រកែក និងការឈ្លោះប្រកែកគ្នា ហើយការវាយគ្នាទៅវិញទៅមកដោយកណ្តាប់ដៃអាក្រក់។ អ្នកមិនអាចតមដូចដែលអ្នកធ្វើនៅថ្ងៃនេះ ហើយរំពឹងថាសំឡេងរបស់អ្នកនឹងត្រូវបានឮ។
តើនេះជាការតមដែលខ្ញុំបានជ្រើសរើសសម្រាប់តែថ្ងៃសម្រាប់មនុស្សបន្ទាបខ្លួនប៉ុណ្ណោះឬ? តើសម្រាប់តែឱនក្បាលដូចដើមត្រែង ហើយដេកក្នុងបាវ និងផេះទេ? តើនោះជាអ្វីដែលអ្នកហៅថាការតមអាហារ គឺជាថ្ងៃដែលព្រះអម្ចាស់អាចទទួលយកបានឬ? ទំនេរហើយបំបែកនឹមនីមួយៗ? តើមិនមែនជាការចែករំលែកអាហាររបស់អ្នកជាមួយអ្នកស្រេកឃ្លាន និងផ្តល់ទីជម្រកដល់ជនក្រីក្រនោះទេ នៅពេលដែលអ្នកឃើញអាក្រាត ស្លៀកពាក់ឱ្យពួកគេ និងមិនងាកចេញពីសាច់ឈាមរបស់អ្នកទេឬ?
សូមមើលផងដែរ: 25 ខគម្ពីរដើម្បីរំឭកគំនិតរបស់អ្នកនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទឧទាហរណ៍នៃការតមអាហារ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ
ម៉ូសេ
និក្ខមនំ 34:27-28
ហើយ ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលទៅកាន់ម៉ូសេថា “ចូរសរសេរពាក្យទាំងនេះចុះ ដ្បិតខ្ញុំបានបង្កើតពាក្យទាំងនេះ កិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយអ្នក និងជាមួយអ៊ីស្រាអែល។ ដូច្នេះគាត់នៅទីនោះជាមួយព្រះអម្ចាស់សែសិបថ្ងៃសែសិបយប់។ គាត់មិនបានញ៉ាំនំបុ័ង ឬផឹកទឹកទេ។ ហើយគាត់បានសរសេរនៅលើផ្ទាំងក្រដាសនូវពាក្យនៃសេចក្ដីសញ្ញា បញ្ញត្តិដប់ប្រការ។
ចោទិយកថា 19:18-19
បន្ទាប់មកខ្ញុំបានក្រាបថ្វាយបង្គំព្រះអម្ចាស់ដូចពីមុន សែសិបថ្ងៃសែសិបយប់។ ខ្ញុំមិនបានបរិភោគនំបុ័ង ឬទឹកទេ ដោយព្រោះអំពើបាបទាំងប៉ុន្មានដែលអ្នកបានប្រព្រឹត្ត គឺដោយការប្រព្រឹត្តអាក្រក់នៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីធ្វើឲ្យគាត់ខឹង។ ដ្បិតខ្ញុំខ្លាចកំហឹង និងការមិនពេញចិត្តដែលព្រះអម្ចាស់បានធ្វើឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រុងប្រៀបនឹងបំផ្លាញអ្នករាល់គ្នា។ ប៉ុន្តែនៅពេលនោះ ព្រះអម្ចាស់ក៏ទ្រង់ស្តាប់ខ្ញុំដែរ។
កងទ័ពនៃអ៊ីស្រាអែល
ចៅហ្វាយ 20:26
បន្ទាប់មក ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលទាំងមូល កងទ័ពទាំងមូលបានឡើងទៅ។ មកដល់បេតអែល ហើយយំ។ ពួកគេអង្គុយនៅទីនោះនៅចំពោះព្រះអម្ចាស់ ហើយតមនៅថ្ងៃនោះរហូតដល់ល្ងាច ហើយថ្វាយតង្វាយដុត និងតង្វាយមេត្រីនៅចំពោះព្រះអម្ចាស់។ កាឡាដបានឮពីការដែលពួកភីលីស្ទីនបានធ្វើចំពោះសូល ពួកអ្នកក្លាហានទាំងអស់បានក្រោកឡើងទាំងយប់ ហើយយកព្រះសពសូល និងសពកូនប្រុសរបស់គាត់ចេញពីកំពែងបេត-សាន រួចមកដល់ក្រុងយ៉ាបេស ហើយដុតចោលនៅទីនោះ។ រួចគេយកឆ្អឹងទៅបញ្ចុះនៅក្រោមដើមអំពិលក្នុងក្រុងយ៉ាបេស ហើយតមប្រាំពីរថ្ងៃ។
ស្តេចដាវីឌ
២ សាំយូអែល 12:16
ដូច្នេះដាវីឌបានស្វែងរកព្រះជំនួស របស់កុមារ។ ព្រះបាទដាវីឌបានតមអាហារ ហើយចូលទៅដេកលើដីពេញមួយយប់។
ទំនុកដំកើង69:9-10
ដោយសារការខ្នះខ្នែងចំពោះផ្ទះរបស់អ្នកបានបំផ្លាញខ្ញុំ ហើយពាក្យតិះដៀលរបស់អ្នកដែលតិះដៀលអ្នកបានធ្លាក់មកលើខ្ញុំ។ ពេលខ្ញុំយំ ហើយបន្ទាបព្រលឹងខ្ញុំដោយការតមអាហារ វាបានក្លាយទៅជាពាក្យតិះដៀលរបស់ខ្ញុំ។
អេលីយ៉ា
១ ពង្សាវតារក្សត្រ 19:8
គាត់ក្រោកឡើងហូបស្រា រួចចូលទៅ កម្លាំងនៃអាហារនោះសែសិបថ្ងៃសែសិបយប់ដល់ Horeb ដែលជាភ្នំរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូចព្រះបាទអហាប់ ដែលបានលក់ខ្លួនឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់នៅចំពោះព្រះនេត្រនៃព្រះយេហូវ៉ា ដែលបានដាស់តឿនដោយយេសេបិលជាភរិយា គាត់ប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ ដោយដើរតាមរូបព្រះ ដូចជនជាតិអាម៉ូរី ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបណ្ដេញចេញនៅចំពោះមុខពួកអ៊ីស្រាអែល។ គាត់បានហែកសម្លៀកបំពាក់របស់គាត់ ស្លៀកបាវ ហើយតមអាហារ។ គាត់ស្លៀកបាវ ហើយដើរទៅជុំវិញដោយស្លូតបូត។ ពេលនោះ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់បានមកដល់អេលីយ៉ា ជាអ្នកក្រុងទីសប៊ីថា៖ «តើអ្នកបានកត់សម្គាល់ពីរបៀបដែលអហាប់បន្ទាបខ្លួននៅចំពោះមុខខ្ញុំទេ? ដោយសារគាត់បានបន្ទាបខ្លួន ខ្ញុំនឹងមិននាំគ្រោះមហន្តរាយនេះមកក្នុងជំនាន់គាត់ទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងនាំវាមកលើផ្ទះគាត់ក្នុងជំនាន់កូនគាត់»។ :9
នៅឆ្នាំទីប្រាំនៃរជ្ជកាលព្រះបាទយ៉ូយ៉ាគីម ជាបុត្ររបស់ព្រះបាទយ៉ូសៀស ជាស្ដេចស្រុកយូដា ក្នុងខែទីប្រាំបួន ប្រជាជននៅក្រុងយេរូសាឡឹម និងប្រជាជនទាំងអស់ដែលមកពីក្រុងយូដាមកក្រុងយេរូសាឡឹមបានប្រកាសតមអាហារមុនគេ។ ព្រះជាម្ចាស់។
អែសរ៉ា
អែសរ៉ា 8:21
បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានប្រកាសតមអាហារនៅទីនោះ នៅមាត់ទន្លេអហាវ៉ា ដើម្បីឲ្យយើងបន្ទាបខ្លួននៅចំពោះព្រះនៃយើង ដើម្បីស្វែងរកពីគាត់ធ្វើដំណើរប្រកបដោយសុវត្ថិភាពសម្រាប់ខ្លួនយើង កូនរបស់យើង និងរបស់ទាំងអស់របស់យើង។
អែសរ៉ា 10:6
បន្ទាប់មក អែសរ៉ាបានថយចេញពីមុខព្រះដំណាក់របស់ព្រះ ហើយទៅបន្ទប់របស់យ៉ូហាណាន ជាកូនរបស់លោក។ អេលីយ៉ាស៊ីប ជាកន្លែងដែលគាត់ចំណាយពេលមួយយប់ ដោយមិនបរិភោគនំបុ័ង ឬទឹកឡើយ ត្បិតគាត់កំពុងកាន់ទុក្ខចំពោះភាពគ្មានជំនឿរបស់ពួកនិរទេស។
នេហេមា
នេហេមា 1:4
ដូច ភ្លាមៗពេលដែលខ្ញុំបានឮពាក្យទាំងនេះ ខ្ញុំបានអង្គុយ ហើយយំសោកជាច្រើនថ្ងៃ ហើយខ្ញុំបានបន្តតមអាហារ ហើយអធិស្ឋាននៅចំពោះព្រះនៃស្ថានសួគ៌។
សូមមើលផងដែរ: ខគម្ពីរសំខាន់ៗចំនួន 12 អំពីការផ្សះផ្សាអេសធើរ
អេសធើរ 4:15-16
បន្ទាប់មក នាងអេសធើរប្រាប់គេឲ្យឆ្លើយទៅម៉ាដេកាយថា៖ «ចូរទៅប្រមូលជនជាតិយូដាទាំងអស់ឲ្យឃើញនៅក្រុងស៊ូសា ហើយតមអាហារជំនួសខ្ញុំ ហើយកុំបរិភោគឬផឹកបីថ្ងៃទាំងយប់ ឬថ្ងៃ។ ខ្ញុំ និងយុវនារីរបស់ខ្ញុំក៏នឹងតមដូចអ្នកដែរ។ ពេលនោះ ខ្ញុំនឹងទៅគាល់ស្ដេច ទោះជាវាខុសនឹងច្បាប់ក៏ដោយ បើខ្ញុំត្រូវវិនាសទៅ ខ្ញុំក៏ត្រូវវិនាស»។ បន្ទាប់មក ស្ដេចបានបង្គាប់ ហើយដានីយ៉ែលត្រូវបានគេនាំទៅក្នុងរូងតោ។ ស្ដេចមានរាជឱង្ការទៅកាន់លោកដានីយ៉ែលថា៖ «សូមឲ្យព្រះរបស់អ្នក ដែលអ្នកបម្រើជានិច្ច សូមរំដោះអ្នកមក!»។ ហើយបានយកថ្មមួយមកដាក់នៅមាត់រណ្ដៅ ហើយស្តេចបានបិទត្រាដោយសញ្ញារបស់ទ្រង់ និងដោយសញ្ញារបស់ម្ចាស់របស់ទ្រង់ ដើម្បីកុំឲ្យមានអ្វីប្រែប្រួលចំពោះដានីយ៉ែល។ បន្ទាប់មក ស្ដេចយាងទៅវាំង ហើយតមអាហារមួយយប់។ គ្មានការបង្វែរមករកគាត់ទេ ហើយគាត់ដេកលក់បាត់។
ដានីយ៉ែល 10:2-3
នៅសម័យនោះខ្ញុំ ដានីយ៉ែល ជាការកាន់ទុក្ខរយៈពេលបីសប្តាហ៍។ ខ្ញុំមិនបានបរិភោគអាហារឆ្ងាញ់ៗ គ្មានសាច់ ឬស្រាចូលមាត់ឡើយ ហើយក៏មិនបានលាបប្រេងខ្លួនឯងដែរ អស់រយៈពេលបីសប្តាហ៍ពេញហើយ។
អាណា ហោរា
លូកា 2:36-37
ហើយមានហោរាម្នាក់ឈ្មោះអាណា ជាកូនស្រីរបស់ផានយូអែល នៃកុលសម្ព័ន្ធអេស៊ើរ។ នាងមានអាយុច្រើនឆ្នាំ ដោយរស់នៅជាមួយប្តីប្រាំពីរឆ្នាំតាំងពីនាងនៅព្រហ្មចារី ហើយបន្ទាប់មកជាស្ត្រីមេម៉ាយរហូតដល់អាយុប៉ែតសិបបួនឆ្នាំ ។ នាងមិនបានចាកចេញពីព្រះវិហារបរិសុទ្ធឡើយ ដោយគោរពបូជាដោយតមអាហារ និងអធិស្ឋានទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ។
ព្រះយេស៊ូវ
ម៉ាថាយ 4:1-2
បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានព្រះវិញ្ញាណនាំទៅកាន់ទីរហោស្ថាន ដើម្បីត្រូវបានល្បួងដោយអារក្ស។ ហើយបន្ទាប់ពីតមអាហារសែសិបថ្ងៃសែសិបយប់ គាត់បានឃ្លាន។
សាវ័កប៉ុល (សូល)
កិច្ចការ 9:4-9
គាត់បានដួលទៅលើដី។ ឮសំឡេងនិយាយទៅគាត់ថា៖ «សូល សូល ហេតុអ្វីបានជាអ្នកបៀតបៀនខ្ញុំ?»។ ហើយគាត់សួរថា៖ «តើលោកជានរណា? ហើយគាត់បាននិយាយថា: «ខ្ញុំគឺជាព្រះយេស៊ូវដែលអ្នកកំពុងបៀតបៀន។ ប៉ុន្តែ ចូរក្រោកឡើង ហើយចូលទៅក្នុងទីក្រុង នោះនឹងប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថាត្រូវធ្វើអ្វី»។ បុរសដែលធ្វើដំណើរជាមួយគាត់ឈរនិយាយមិនឮសំឡេង តែមិនឃើញនរណាសោះ។ ព្រះបាទសូលងើបឡើងពីដី ហើយទោះជាបើកភ្នែកឡើងក៏មិនឃើញអ្វីសោះ។ ពួកគេនាំលោកទៅក្រុងដាម៉ាស។ ហើយអស់រយៈពេលបីថ្ងៃ គាត់មើលមិនឃើញ ហើយថែមទាំងមិនស៊ី ឬផឹកឡើយ។
កិច្ចការ 14:23
ប៉ុល និងបាណាបាសបានតែងតាំងពួកព្រឹទ្ធាចារ្យសម្រាប់ពួកគេនៅក្នុងក្រុមជំនុំនីមួយៗ ហើយដោយការអធិស្ឋាន និងការតមអាហារ។