"اگر به گناهان خود اعتراف کنیم، او امین و عادل است تا گناهان ما را ببخشد و ما را از هر گونه ناراستی پاک کند." (اول یوحنا 1:9)

اعتراف به گناهان خود یک عمل ضروری و خداپسندانه است که به ما کمک می کند تا زندگی خود را به سوی خدا تغییر دهیم و در مشارکت با سایر ایمانداران زندگی کنیم.

در اول یوحنا 1: 9، یوحنای رسول اهمیت اعتراف را به کلیسای اولیه می آموزد. او نامه خود را خطاب به افرادی می‌نویسد که ادعا می‌کنند با خدا شراکت دارند، اما در گناه زندگی می‌کنند: «اگر ادعا کنیم با او شراکت داریم و در تاریکی راه برویم، دروغ می‌گوییم و حقیقت را زندگی نمی‌کنیم» (اول یوحنا 1). :6). یوحنای رسول در سراسر نوشته خود، کلیسا را ​​به راه رفتن در نور دعوت می کند، همانطور که خدا در نور است، با همسو کردن ایمان و عمل از طریق اعتراف و توبه.

یوحنا نامه اول یوحنا را می نویسد تا به ایمانداران جدید کمک کند تجربه کنند. معاشرت معنوی زمانی حاصل می شود که ایمان و اعمال فرد با اراده خدا هماهنگ باشد. مانند نامه پولس رسول به قرنتیان، یوحنا به تازه ایمانداران می آموزد که چگونه وقتی گناه به کلیسا نفوذ می کند، توبه کنند، و به مردم اشاره می کند که به عیسی، پسر خدا، که ما را از هر گناهی پاک می کند، ایمان بیاورند. "اما اگر در نور راه برویم، همانطور که او در نور است، با یکدیگر شراکت داریم و خون عیسی، پسر او، ما را از هر گناهی پاک می کند" (اول یوحنا 1: 7).

جان آموزه خود را در مورد اعتراف، در شخصیت خدا زمانی کهوقتی برای اعتراف نزد او می آییم. نیازی نیست که از شرارت خود ناامید شویم یا به این فکر کنیم که آیا به خاطر زیاده‌خواهی‌هایمان تحت مجازات قرار خواهیم گرفت. خدا "وفادار و عادل است تا گناهان ما را ببخشد."

مجازات عادلانه برای گناهان ما قبلاً در عیسی برآورده شده است. خون او کفاره ما را خواهد داد. ما هیچ کاری نمی توانیم انجام دهیم تا عدالت خدا را به خاطر گناه خود برآورده کنیم، اما عیسی می تواند و یک بار برای همیشه روی صلیب بوده است. عیسی مجازات مقتضی را برای بی عدالتی ما دریافت کرده است، بنابراین اجازه دهید به سوی اعتراف پرواز کنیم زیرا می دانیم که درخواست ما برای تبرئه قبلاً در عیسی برآورده شده است.

خدا وفادار و عادل است که می بخشد. او نیازی به توبه نخواهد داشت. توبه ما در مسیح برآورده شده است. او زندگی دیگری برای گناه نمی خواهد، عیسی بره ما، قربانی ما، کفاره ما است. عدل خدا برآورده شد و ما آمرزیده شدیم، پس بیایید در پیشگاه خداوند به گناهان خود اعتراف کنیم و درود و بخشش او را دریافت کنیم. بگذار قلبت بدون بار باشد، زیرا خدا وفادار است که می بخشد.

وقتی به گناهان خود نزد خدا اعتراف می کنیم، او ما را از طریق خون بره از هر گونه ناراستی پاک می کند. خدا به ما یادآوری می کند که ما عدالت انتساب مسیح را داریم. اعتراف زمانی است که به یاد داشته باشیم که در فیض عیسی مسیح در برابر خدا ایستاده ایم. اگر چه در ضعف خود او را فراموش کرده ایم، اما او ما را نه فراموش کرده و نه رها کرده است. ما می‌توانیم اعتماد کنیم که به وعده او مبنی بر پاک کردن ما از همه عمل خواهد کردبی عدالتی.

یوحنا با توصیف خدا به عنوان نور، کمال خدا، حقیقت خدا و قدرت خدا در بیرون راندن تاریکی روحانی را برجسته می کند. نور و تاریکی نمی توانند یک فضا را اشغال کنند. هنگامی که نور ظاهر می شود، تاریکی ناپدید می شود.

عیسی نور خداست که وارد تاریکی روحانی جهان شد تا گناه انسان را آشکار کند. سبک؛ زیرا اعمالشان بد بود» (یوحنا 3:19). به دلیل گناه، مردم عیسی را به عنوان نجات دهنده خود طرد کردند. آنها تاریکی گناه خود را بیشتر از نور نجات خدا دوست داشتند. دوست داشتن عیسی، متنفر بودن از گناه است.

خدا صادق است. راه او قابل اعتماد است. وعده های او قطعی است. حرف او قابل اعتماد است. عیسی آمد تا حقیقت خدا را آشکار کند تا فریب گناه را از بین ببرد. "و می دانیم که پسر خدا آمده و به ما فهم داده است تا او را که راست است بشناسیم" (اول یوحنا 5:20).

نور خدا بر تاریکی می درخشد. قلب انسان، گناه و فساد خود را آشکار می کند. «قلب از همه چیز فریبنده و به شدت بیمار است. چه کسی می تواند آن را درک کند؟» (ارمیا 17:9).

عیسی به عنوان نور جهان، درک ما از درست و نادرست را روشن می کند.نشان دادن معیار خدا برای رفتار انسان عیسی دعا می‌کند که پیروانش با دریافت حقیقت کلام خدا، «آنها را به راستی تقدیس کن.» تقدیس شوند، یا برای خدمت به خدا از جهان جدا شوند. کلام تو حقیقت است» (یوحنا 17:17).

زندگی که به درستی به سوی خدا جهت گیری شود، با تحقق برنامه خدا برای دوست داشتن خدا و دیگران، حقیقت کلام خدا را منعکس خواهد کرد. "اگر احکام مرا نگاه دارید، در محبت من خواهید ماند، همانطور که من احکام پدرم را نگاه داشتم و در محبت او می ماندم" (یوحنا 15:10). "این فرمان من است که یکدیگر را دوست بدارید همانطور که من شما را دوست داشتم" (یوحنا 15:12).

ما در محبت خدا می مانیم زمانی که راه های دنیا را رها می کنیم تا از دستورات خدا پیروی کنیم، زمانی که ما از یک زندگی خودگردان که لذت های گناه آلود را دنبال می کند، به سوی زندگی هدایت شده خدا که از احترام به او لذت می برد، توبه کنید.

کتاب مقدس به ما می آموزد که ایجاد چنین تغییری به تنهایی غیرممکن است. قلب ما آنقدر بد است که نیاز به پیوند قلب داریم (حزقیال 36:26). ما به قدری کاملاً غرق گناه هستیم که از نظر روحی در درون خود مرده ایم (افسسیان 2: 1).

ما به قلبی جدیدی نیاز داریم که منعطف و انعطاف پذیر برای هدایت خدا باشد. ما به زندگی جدیدی نیاز داریم که توسط روح خدا هدایت و هدایت شود. و ما برای بازگرداندن رابطه خود با خدا به واسطه نیاز داریم.

خداوند آنچه را که نمی توانیم برای خود فراهم کنیم برای ما فراهم می کند (یوحنا 6:44؛ افسسیان 3:2). عیسیواسطه ماست عیسی به توماس رسول می گوید که او راه رسیدن به پدر است، «من راه، حقیقت و زندگی هستم. هیچ کس جز بوسیله من نزد پدر نمی آید» (یوحنا 14:6).

وقتی به عیسی ایمان می آوریم، حیات جاودانی دریافت می کنیم، «زیرا خدا آنقدر جهان را دوست داشت که پسر یگانه خود را داد. تا هر که به او ایمان بیاورد هلاک نگردد، بلکه حیات جاودانی داشته باشد.» (یوحنا 3:16).

خدا از طریق روح القدس زندگی جدیدی به ما عنایت می کند، «راستی، راستی به شما می گویم، مگر اینکه یکی باشد. از آب و روح متولد شده است، او نمی تواند به ملکوت خدا وارد شود. آنچه از جسم زاده می شود، جسم است و آنچه از روح متولد می شود روح است.» (یوحنا 3: 5-6). روح القدس به عنوان راهنمای ما عمل می کند، ما را به حقیقت خدا هدایت می کند، به ما کمک می کند تا مطابق اراده خدا زندگی کنیم، همانطور که یاد می گیریم تسلیم رهبری او شویم، "وقتی روح حقیقت بیاید، شما را به تمام حقیقت راهنمایی خواهد کرد" (یوحنا 16). :13).

یوحنا انجیل خود را می نویسد تا مردم را تشویق کند که به عیسی ایمان بیاورند و زندگی جاودانی دریافت کنند. پسر خدا، و تا با ایمان به نام او زندگی داشته باشید.» (یوحنا 20:31).

یوحنا در نامه های خود کلیسا را ​​به توبه، رویگردانی از گناه و تاریکی، و رها کردن خواسته های جهان، ترک امیال گناه آلود بدن، و زندگی در هماهنگی با اراده خدا. یوحنا مکرراً به کلیسا یادآوری می کنددنیا را رها کنیم و مطابق خواست خدا زندگی کنیم.

«دنیا و چیزهای دنیا را دوست نداشته باش. اگر کسی دنیا را دوست دارد، محبت پدر در او نیست. زیرا هر آنچه در جهان است ـ آرزوهای جسم و امیال چشم و غرور در اموال ـ از جانب پدر نیست، بلکه از جهان است. و جهان همراه با خواسته های خود در حال گذر است، اما هر که اراده خدا را انجام دهد تا ابد باقی می ماند.» (اول یوحنا 2: 15-17).

یوحنا دوباره به زبان نور و تاریکی روی می آورد تا کلیسا از نفرتی که جهان تبلیغ می‌کند، به عشق خدا که عشق متقابل را ترویج می‌کند، رویگردان شود. «کسی که بگوید در نور است و از برادرش متنفر باشد همچنان در تاریکی است. هر که برادر خود را دوست دارد در نور می ماند و در او لغزشی نیست. اما هر که از برادر خود متنفر باشد در تاریکی است و در تاریکی راه می‌رود و نمی‌داند کجا می‌رود، زیرا تاریکی چشمان او را کور کرده است.» (اول یوحنا 2: 9-11).

در طول تاریخ ، کلیسا عشق خود به خدا را ترک کرده و به وسوسه های جهان تن داده است. اعتراف وسیله ای برای مبارزه با این گرایش گناه آلود در خودمان است. کسانی که بر اساس معیارهای الهی زندگی می کنند در نور زندگی می کنند همانطور که خدا در نور است. کسانی که بر اساس معیارهای دنیوی زندگی می کنند در تاریکی دنیا سهیم هستند. یوحنا کلیسا را ​​فرا می خواند تا به دعوت خود وفادار بماند و خدا را جلال دهدبا جان آنها و ترک اخلاق دنیا.

وقتی متوجه شدیم زندگی ما منعکس کننده عشق خدا نیست، باید به اعتراف و توبه روی آوریم. درخواست از روح خدا برای مبارزه برای ما، کمک به مقاومت در برابر وسوسه گناه، و بخشش ما در هنگام تسلیم شدن به امیال جسمانی.

زمانی که قوم خدا مطابق با آنها زندگی می کنند. با معیارهای دنیوی - جستجوی لذت شخصی از طریق پیگیری میل جنسی، یا زندگی در وضعیت نارضایتی دائمی به دلیل ناراضی بودن از شغل، خانواده، کلیسا یا دارایی های مادی خود، یا زمانی که سعی می کنیم امنیت شخصی را از طریق آن پیدا کنیم. انباشت ثروت به جای تنها در مسیح - ما طبق استانداردهای دنیوی زندگی می کنیم. ما در تاریکی زندگی می‌کنیم و به خدا نیاز داریم تا نور خود را بر وضعیت قلب ما بتاباند و عمق گناه ما را آشکار کند، تا بتوانیم نفس فیض نجات‌بخش خدا را به یاد بیاوریم و بار دیگر تله‌های جهان را رها کنیم.

اعتراف به گناه یک عمل منحصر به فرد در زندگی مسیحی نیست. درست است که ما با شنیدن کلام خدا به ایمان نجات می رسیم (رومیان 10: 17)، که به موجب آن روشنایی روحانی از معیار خدا برای زندگی خود دریافت می کنیم و اعتقاد داریم که آن را برآورده نکرده ایم (رومیان 3:23). روح القدس از طریق اعتقاد به گناه ما را به توبه و دریافت فیضی که خدا از طریقکفاره عیسی مسیح (افسسیان 2: 4-9). این فیض نجات دهنده خداست که به موجب آن ما به خدا به گناهان خود اعتراف می کنیم و عیسی عدالت خود را به ما نسبت می دهد (رومیان 4:22).

همچنین درست است که با اعتراف منظم به گناه خود نزد خدا، در تقدیس رشد می کنیم رحمت. ما در درک خود از عمق گناه و نفس کفاره عیسی رشد می کنیم. ما در قدردانی خود از جلال خدا و معیارهای او رشد می کنیم. ما در وابستگی به فیض خدا و حیات روح او در ما رشد می کنیم. با اعتراف منظم به گناهان خود نزد خدا، به یاد می آوریم که خونی که مسیح برای ما ریخت، بسیاری از گناهان - گذشته، حال و آینده را می پوشاند.

اعتراف منظم به معنای انکار کار عیسی بر روی صلیب نیست. این نشانی از ایمان ما به فیض تقدیس کننده خداوند است.

با اعتراف منظم به گناهان خود نزد خدا، فیضی را که از طریق کفاره عیسی دریافت کرده ایم، به یاد می آوریم. ما حقیقت وعده خدا در مورد عیسی مسیح ما را در قلب خود گنج می دانیم: «به یقین او اندوه ما را متحمل شده و اندوه ما را حمل کرده است. با این حال او را مورد ضرب و شتم خدا و مصیبت زده می دانستیم. اما او به خاطر گناهان ما سوراخ شد. او به خاطر گناهان ما درهم شکسته شد. بر او عذابی بود که ما را به آرامش رساند و با جراحات او شفا یافتیم. و ما مانند گوسفندان گمراه شده ایم. ما هر کس را به راه خود چرخانده ایم. و خداوند گناه همه ما را بر او نهاد» (اشعیا53:4-6).

ما باید عادت به اعتراف و توبه کنیم، نه به عنوان پیش شرطی برای عدالت، بلکه به عنوان وسیله ای برای خنثی کردن تاریکی روحانی، جهت گیری مجدد خود به سوی خدا و ارتباط با کلیسا.

یوحنا از مردم کلیسا دعوت می کند تا در مورد عدالت خدا (نور) و گناهکاری آنها (تاریکی) فکر کنند. یوحنا فرزندان روحانی تحت سرپرستی خود را فرا می خواند تا گناه ذاتی انسان بودن را تشخیص دهند. "اگر بگوییم گناه نداریم، خود را فریب می دهیم و حقیقت در ما نیست" (اول یوحنا 1: 8). حقیقت خدا گناه ما را آشکار می‌کند.

وقتی کلام خدا را حفظ می‌کنم، حقیقت خدا را در قلبم پنهان می‌کنم و مهمات روح خدا را فراهم می‌کنم که با آن بتوانم با وسوسه‌های قلبم جنگ کنم. هنگامی که قلبم شروع به فریب دادن من می کند و به دنبال چیزهای این دنیا هستم، کلام خدا وارد عمل می شود و معیارهای خدا را به من یادآوری می کند و به من یادآوری می کند که من در روح خدا وکیلی دارم که از طرف من کار می کند و به من کمک می کند تا در برابر وسوسه مقاومت کنم. . وقتی به کلام خدا گوش می دهم، تسلیم رهبری روح می شوم و در برابر خواسته های گناه آلود خود مقاومت می کنم، با روح خدا همکاری می کنم. من با روح خدا میجنگم وقتی که در امیال بدنم زیاده روی کنم.

جیمز وسوسه را اینگونه توصیف می کند: "هیچ کس وقتی وسوسه می شود نگوید: "من توسط خدا وسوسه می شوم" زیرا خدا نمی تواند وسوسه شود. با شر وسوسه می شود، و خودش کسی را وسوسه نمی کند. اما هر فردی زمانی که فریفته و اغوا می شود وسوسه می شودبه میل خودش آنگاه آرزو وقتی آبستن شد، گناه می‌آورد، و گناه وقتی کاملاً رشد کرد، مرگ را به بار می‌آورد.» (یعقوب 1: 13-15). در تاریکی قدم می زنیم. در چنین حالتی، خداوند ما را به اعتراف دعوت می کند و به لطف خود از ما استقبال می کند.

در اعتراف ما امید وجود دارد. هنگامی که به گناهان خود اعتراف می کنیم، وفاداری خود را با دنیا و معیارهای شکسته آن می شکنیم. ما خود را دوباره با مسیح هماهنگ می کنیم. ما "در نور راه می رویم همانطور که او در نور است." یوحنا کلیسا را ​​فرا می خواند تا به گناهان خود اعتراف کند، زیرا می داند که بخشش از طریق قربانی کفاره عیسی در دسترس است. عیسی به ما یادآوری می کند که شیطان قصد نابودی ما را دارد اما عیسی قصد زندگی ما را دارد. «دزد فقط برای دزدی و کشتن و نابود کردن می آید. من آمدم تا زندگی داشته باشند و آن را فراوان داشته باشند.» (یوحنا 10:10). "کسی که گناه خود را پنهان کند، رستگار نخواهد شد" (امثال 28:13). در ضمن «پوشاندن» به معنای کفاره است. عیسی گناهان ما را به طور کامل با خون خود می پوشاند. ما هرگز نمی توانیم اشتباهات خود را به طور کامل اصلاح کنیم. ما به فیض خدا نیاز داریم، بنابراین خدا ما را به اعتراف دعوت می کند و به ما یادآوری می کند که "اگر به گناهان خود اعتراف کنیم، او امین و عادل است تا گناهان ما را ببخشد و ما را از هر ناراستی پاک کند" (اول یوحنا 1: 9).

خدا وفادار است که ببخشد. او با بی ثباتی ما موافق نیست. ما نباید تعجب کنیم که آیا خدا به ما لطف خواهد کرد یا خیر